Radio Oude Stijl

… ik heb ‘m gisteren pas voor het eerst gezien: ’Private Parts’, de autobiografische film van Howard Stern. Ik weet het, het is eigenlijk verplichte kost voor iedereen die claimt dat-ie iets heeft met radio, dus heeft het schandalig lang geduurd, maar het kwam er gewoon niet van. Maarten was echter in het gelukkige bezit van de DVD en dreigde met geweld, dus ik kon er niet langer voor weglopen. Maar goed, nu kan ik er dus over meepraten. En dat doe ik dan ook maar meteen ;-) Ik ben geen fan van de beste man, het fenomeen ’shockjock’ wekt zelfs een beetje weerstand bij me op.

Howard Stern heeft het kunstje echter goed onder de knie en dat maakt het wel vermakelijk. Denk ik echter aan de zeer trieste pogingen van Robert Jensen om ook in Nederland het fenomeen shockjock te introduceren, dan krijg ik spontaan weer oprispingen. Het simpelweg schofferen van mensen en hanteren van schuttingtaal zonder functie en gespeend van welke vorm van humor dan ook is gewoon tè goedkoop. De film is voor een radiofan inderdaad leuk om naar te kijken, maar heeft me ook aan het denken gezet.

Wat is het toch dat mensen zo leuk vinden aan deze man. In het puriteinse Amerika is openlijk praten over sex en poep natuurlijk al snel ’shocking’ en daardoor interessant. Maar een boeiend gegeven is, en dat komt ook in de film naar voren, dat mensen die een hekel hebben aan Howard Stern lánger aan één stuk luister(d)en dan de fans. De reden? Die mensen wilden horen wat-ie nou weer ging doen. En dat vervolgens veroordelen. Pure emotie eigenlijk. En dat is wat er op de radio langzamerhand aan het verdwijnen is. De voorspelbaarheid is dodelijk saai en de komende jaren zullen we hier in Nederland nog dichter tegen het Amerikaanse model aankruipen. Formats worden verzonnen en bepaald door snelle communicatie- en marketing jongens en meiden. Alles is uiteraard gebaseerd op diepgaande onderzoeken en een enorme hoeveelheid cijfertjes. Laat daar de juiste wiskundige formule op los en je hebt een doelgroep, een muziekdatabase, en het bijpassende, emotieloze, en door en door geanalyseerde format.

Nou heb ik al een tijdje een format in mijn hoofd (nee, niet Radio Oude Stijl) dat volgens mij een succes kan worden. Hoewel format… het is meer een gevoel, een uitstraling. Of nog beter: een sfeertje. En dan komt mijn probleem. Ik kan het bijna niet uitleggen omdat het niet gebaseerd is op jaartallen en ook niet echt vastzit op gebaande muziekstijlen. En dus kan ik het nauwelijks omzetten naar schrift en op een A4-tje zetten. Om nog maar te zwijgen over hoe ik het de computer moet duidelijk maken…