Radio Oude Stijl

Naast radiomaken was ik erg druk met het vervaardigen van thuismixen. Toen nog iets wat relatief weinig mensen deden, gezien de technische benodigdheden. De welbekende consumenten-bandrecorder van AKAI had ik in mijn bezit en ik knipte en plakte er lustig op los. (hoe leg je de jongere generatie uit dat er wel degelijk fysiek geplakt werd?) Emmers vol overbodig bandmateriaal. Het was de bedoeling dat ik met twee draaitafels (helaas nog geen SL1200’s) een overgang maakte, die opnam en plakte naar de volgende overgang. Irritant: na elke mislukte overgang band terugspoelen om niet weer een onnodige prullebak vol bandgruis te hoeven weggooien. Enne, dat ging dus gewoon in de prullebak, niemand had nog gehoord van chemisch afval, dat kwam pas toen BASF wat afval de Rijn in schoof, maar dat terzijde.

Als de mix klaar was en je speelde ‘m af was het een komen en gaan van lasjes die je letterlijk langs de kop hoorde flapperen. Vaak speelde ik de mix maar even over op cassette, dan had ik in ieder geval één “goede” kopie. Maar zelfs toen knapten de lasjes al weleens en moest er tussentijds gerepareerd worden. Het duurdere plakband (Tandy, per rolletje fl 8,95) vond ik te duur. De Hema verkocht het immers voor fl 0,99 per rol. Wel jammer, de banden die ik nu op zolder heb liggen zijn niet meer afspeelbaar. Het is één brei van plaksel en bandgruis. Laatst sprak ik met een jongen die nu met z’n “power-pc” allerlei housedeuntjes “verknipte”. Ik moest de neiging onderdrukken om hem eens precies uit te leggen hoe wij dat vroeger deden en wat een geluk hij heeft dat het technisch zoveel makkelijker is geworden. Feit dat de huidige dansprodukties zo plat klinken en niet uitblinken in genialiteit is natuurlijk een gevolg van deze technische vooruitgang, maar dat is een andere discussie. Een ‘creatie’ is immers zo op poten gezet. Nee, dan onze “maximaal-4-sporen-tijd”! Analoog…. is tha bomb !!