Radio Oude Stijl

Zoals hier te lezen is ben ik lekker aan het spelen met de Stereomaxx van Modulation Sciences. Een mooi apparaat, ik ben er erg enthousiast over. Daarom ben ik eens op zoek gegaan naar wat meer info over dit apparaat dat maar liefst 20 jaar te koop is geweest. Dan moet je als fabrikant toch íets goed gedaan hebben nietwaar? En wat blijkt nu, de twee belangrijkste stereoverbreders ter wereld (beetje aandikken) komen uit dezelfde familie. De Stereomaxx was, toen hij in 1985 op de markt kwam, een enorme verbetering ten opzichte van de toen leverbare stereo verbreders die niet bepaald mono compatible waren. Drie jaar lang had de ‘Maxx’ het rijk voor zich alleen, want de Orban 222A kwam pas in 1988 op de markt.

Het verhaal van de Stereomaxx én de 222 begint eigenlijk al in 1975 toen de oprichter van Modulation Sciences, ene Eric Small, met Bob Orban (die ja) samenwerkte aan het ontwerp van de Optimod 8000. Die samenwerking duurde tot 1981 toen Greg Ogonowski bij Orban in beeld kwam. Eric Small heeft ook nog gewerkt aan de oh zo belangrijke #0 kaart van de Optimod 8100. Simpel gesteld doet die hetzelfde als een composite clipper en is dus zeer belangrijk voor de gewenste luidheid. De opzet van de 222A en de Stereomaxx is dan ook ‘opvallend’ gelijk. Het grote verschil wordt eigenlijk gevormd door de in de Stereomaxx toegepaste, digitale(!) vertraging van het L-R signaal. Dat digitale techniek toen nog in de kinderschoenen stond is tijdens bepaalde partijen te horen in de vorm van een soort digitale, lage resolutie nagalm. Dat het toch een gouden greep was van Eric Small word bewezen door het feit dat juist dí­e techniek anno nu nog steeds toegepast wordt in alle belangrijke software plug-ins en audioprocessoren. Ja, zelfs in de Optimods 8400 en 8500… (lees verder…)

Zoals we al eerder bespraken hier op radio oude stijl, is de muziek die je draait in je programma of op je eigen radiostation een belangrijk punt. Richard besprak onlangs al een paar radio-onderzoeken die kennelijk uitwezen dat bepaalde mensen (in de volksmond ook wel luisteraars genoemd) op bepaalde tijden bepaalde programma’s wel of niet kunnen waarderen. Kortom; al zou je dit objectief willen benaderen, een goede betrouwbare uitkomst is er niet. Ik wil nog een stap verder gaan; is een format eigenlijk wel een garantie voor luistercijfers in een doelgroep? Toen het “JACK-FM, WE PLAY WHAT WE LIKE” idee ontstond in Amerika (Geen format, we draaien gewoon wat) leek het alsof dit waarheid werd. Toch is dit principe in Amerika weer achterhaald dus ‘géén format’ werkt blijkbaar ook niet. Nu wil ik hier op onze eigen radiostek eens een paar kwaliteitsplaten neerzetten waarvan ik vind dat ze in iedere playlist moeten staan van een zichzelf respecterend radio station. Zo, dat is eruit. (lees verder…)

Ik heb weer een nieuw element aan mijn ’speel-airchain oude stijl’ toe kunnen voegen. Na het scoren van een gouwe ouwe Warsanis 1400 (zie deze posting) heb ik ook beslag kunnen leggen op de niet minder legendarische Modulation Sciences MYB2, beter bekend als Stereomaxx. Was het platslaan (processen) van het geluid al enige tijd een absolute must, in de tweede helft van de jaren 80 was in ‘gewoon’ stereo uitzenden echt niet goed genoeg meer. Gewoon stereo was voor watjes, echte stations klonken vééééél breder. (lees verder…)

Naast radiomaken was ik erg druk met het vervaardigen van thuismixen. Toen nog iets wat relatief weinig mensen deden, gezien de technische benodigdheden. De welbekende consumenten-bandrecorder van AKAI had ik in mijn bezit en ik knipte en plakte er lustig op los. (hoe leg je de jongere generatie uit dat er wel degelijk fysiek geplakt werd?) Emmers vol overbodig bandmateriaal. Het was de bedoeling dat ik met twee draaitafels (helaas nog geen SL1200’s) een overgang maakte, die opnam en plakte naar de volgende overgang. Irritant: na elke mislukte overgang band terugspoelen om niet weer een onnodige prullebak vol bandgruis te hoeven weggooien. Enne, dat ging dus gewoon in de prullebak, niemand had nog gehoord van chemisch afval, dat kwam pas toen BASF wat afval de Rijn in schoof, maar dat terzijde. (lees verder…)

Na een weekje Duitsland is het altijd weer even tijd om de verschillen op een rij te zetten. Het radiolandschap in Duitsland is van oudsher al anders ingericht dan dat van Nederland. Allereerst waren bij onze oosterburen amper piraten actief in de jaren 80. Zoals iedereen weet hebben deze “voorlopers” van de echte hitradio- zoals we die nu kennen- ervoor gezorgd dat de landelijke radio klinkt zoals het nu is. In Duitsland is commerciële radio pas veel later op gang gekomen, en men lijkt er ook niet zo druk mee bezig als wij. Deze zenders ontvang je vaak rond de grote steden, in opmars gebracht door de radioprincipes van Adje Roland eind jaren 80. Wat je over het algemeen op de antenne krijgt rondrijdend door de heuvels van de Eifel zijn de regionalen die een behoorlijke hoeveelheid frequenties toegewezen krijgen (in mijn geval, 5 keer SWR2). Door hoogteverschillen is er natuurlijk meer vermogen nodig, maar om nou in één ontvangstgebied 5 keer dezelfde zender te kunnen ontvangen lijkt mij wat overdreven. (lees verder…)