Radio Oude Stijl

 
Vooruit, laat ik maar eerlijk toegeven dat in 2006 in de race om het luidste signaal digitale audioprocessing een noodzaak is. Maar mooi? En handig? Wij van Radio Oude Stijl vinden (uiteraard) van niet. Dagelijks is op FM het resultaat van de keiharde concurrentie te horen. Is in die strijd geluidskwaliteit ondergeschikt geraakt aan luidheid? Mwoah, zover durf ik dan weer niet te gaan, maar de balans is zeker in de richting van luidheid verschoven. Om nog maar niet te spreken van die irritante vertraging op je koptelefoon, hoe kort ook. Bij veel stations vervormt de boel hoorbaar(!), en dat zit ‘m volgens ons niet in de kwaliteit van de apparaten, maar aan die drang naar nét te veel luidheid. Prettige uitzonderingen daarop zijn Radio2 en -3 en RTL FM. En zeg nou zelf: klinken die zoveel minder luid? (lees verder…)

Ik heb afgelopen week ons radiostation (mp3 stream voor Winamp) verhuist… Nieuwe PC, verse XP, ini-filetjes kopiëren en gaan met die banaan! Totale doorlooptijd: 4 uurtjes, inclusief XP installatie, -updates en -configuratie. Dat is dus blijkbaar goed te doen :-) Hoe anders was het om je FM-zender te verhuizen! En dan heb ik het niet over de tijd dat we de studio gezellig onder de mast hadden. Nee, dat kon op een gegeven moment niet meer want inmiddels was de gezelligheid bij een inval wel verdwenen en werden alle platen in beslag genomen. De oplossing? Stralen! Dus werdt er gestraald. Bijna iedere (vooral) zichzelf serieus nemende piraat straalde vanaf een ‘geheime’ locatie naar een andere plek, waarvandaan de zender het geluid “van het kloppende hart van…” (vul zelf maar in) via een uiteraard “magistrale FM-frequentie” over het ontvangstgebied uitstortte. (lees verder…)

In de vroege dagen van mijn illegale zendperiode ging het al rond onder de piraten. “Neem Peter Kent met It’s a real good feeling!, daarmee kun je de compressor goed testen”. Ik vond dat fascinerend, dat bepaalde platen op de radio zo lekker klonken. Ik heb er eens een paar naast elkaar gelegd en constateerde dat de drum erg heftig ge-limit klonk bij die singletjes. Dat had natuurlijk impact op het audio-totaalprodukt uit de zender en dat vonden we mooi. Gisteren hoorde ik nog meer van die “compressorplaten”, ”(Forever) Live and Die van OMD” en wat dacht je van “Wang Chung’s Everybody have fun tonight”. Dit speelde allemaal ver voor de tijd dat er daadwerkelijk ECHTE processing kwam te staan op de piratenzolders. Een compressor/limiter was al mooi. Vaak was er wel een buurjongen die op de MTS zat en printen kon maken uit de “Elektuur”. En dan heftig pompend afregelen. ( “Hee je geluid pompt lekker joh!” Ja, mooi he!!”) (lees verder…)

In de jaren ‘80 werden we in ons koude kikkerland jaarlijks in de zomermaanden steevast getrakteert op een flinke dosis zomerhits uit het buitenland. Opvallend was dat veel van de discozomerhits uit Spanje en Italië  kwamen. Hits van “Ryan Paris - Dolce Vita” , “Sabrina - Boys” en “Righeira -Vamos a la playa” knetterden uit onze etherzenders en wat vonden we het goed! Italo was hot en zou een grote toekomst krijgen! Italo was de muziek van de populaire zonlanden en daar hoorde dit natuurlijk bij! Toch bleven de zomerse discostampers uit het zuiden in de Top 40 gedoseerd aanwezig. Anders was het in de omgeving van Den Haag. Daar hadden de lokale piraten bakken (letterlijk bakken!) vol met Italodisco waar wij in het oosten van konden dromen. Zangers als David Lyme, Eddy Huntington, Scotch en Brian Ice waren ongekend populair. (De namen klinken inmiddels meer als overjarige porno-acteurs….) Lange tijd ben ik bijna wekelijks naar Den Haag gereden om nieuwe Import aan te schaffen zodat ik de oren van onze luisteraars eens kon laten wennen aan die synthesizersound! (lees verder…)

Het Imago van mijn radiostation was iets waar ik pas veel later over na begon te denken. In eerste instantie bestelde ik wel wat stickers bij de lokale stickerboer, “zo hee wat gave stickers heb jij !” en maakte de blits bij mijn radiocollega’s. s’Avonds beplakte ik alle lantaarnpalen in het dorp met mijn stationssticker. En maar dromen over een drive-in discoshow met een groot bord erboven met de stationsnaam. Op de zender had ik in gedachten al een stevige reclamecampagne gepland, maar zoals vaak het geval is geweest kwam het er niet van. Toch is imago iets wat steeds belangrijker is geworden. De handige radiostation-uitbaters (want zo noem ik ze maar even; van radioliefhebbers is niet zoveel sprake meer) weten dat de consument zich wil identificeren met een produkt. En dat radio een produkt was wist ik nog niet vroeger. De grote piraten hadden het grapje wel snel door en konden al snel hordes middenstanders verwelkomen die hun spotje graag op de zender wilden terughoren. (lees verder…)