Radio Oude Stijl

In de jaren ‘80 werden we in ons koude kikkerland jaarlijks in de zomermaanden steevast getrakteert op een flinke dosis zomerhits uit het buitenland. Opvallend was dat veel van de discozomerhits uit Spanje en Italië  kwamen. Hits van “Ryan Paris - Dolce Vita” , “Sabrina - Boys” en “Righeira -Vamos a la playa” knetterden uit onze etherzenders en wat vonden we het goed! Italo was hot en zou een grote toekomst krijgen! Italo was de muziek van de populaire zonlanden en daar hoorde dit natuurlijk bij! Toch bleven de zomerse discostampers uit het zuiden in de Top 40 gedoseerd aanwezig. Anders was het in de omgeving van Den Haag. Daar hadden de lokale piraten bakken (letterlijk bakken!) vol met Italodisco waar wij in het oosten van konden dromen. Zangers als David Lyme, Eddy Huntington, Scotch en Brian Ice waren ongekend populair. (De namen klinken inmiddels meer als overjarige porno-acteurs….) Lange tijd ben ik bijna wekelijks naar Den Haag gereden om nieuwe Import aan te schaffen zodat ik de oren van onze luisteraars eens kon laten wennen aan die synthesizersound! (lees verder…)

Gezien de reacties in de mailbox en op radiooudestijl.nl durf ik het wel aan: de meeste radiomakers die actief waren tijdens de jaren 80, en daarmee de bloeitijd van de fm-piraterij hebben meegemaakt, hebben niet zoveel met ’de radio van nu’. Tuurlijk, het blijft radio, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en je moet tóch wat nietwaar? Maar als de theorie van Albert Einstein vandaag in de praktijk gebracht zou kunnen worden en tijdreizen daarmee binnen bereik kwam, zouden veel radiomakers terugreizen naar die tijd. Ik wel in ieder geval. Maar wat maakte het dan zo anders? Om te beginnen was er de spanning van de illegaliteit, met een select groepje tegen de boze RCD en eventueel tegen de andere radiostations. (lees verder…)

 De Golden List is de lijst der lijsten, de ultieme top 2000, want zoveel platen staan er op deze lijst. Tenminste, als de lijst echt bestaat, want daaraan wordt getwijfeld. Maar hij wordt wel gehanteerd door de diverse stations (echt waar!). Nu hoor ik je denken: “Mwoah, 2000 titels is best een leuke database”. En dat klopt ook wel, maar in de zoektocht naar een database gevuld met platen die IEDEREEN leuk vindt en waardoor dus NIEMAND meer wegzapt (lees voorgaande posting) sneuvelen er, afhankelijk van het gekozen format nog wel een paar platen. Omdat er voor iedere plaat wel iets te verzinnen is waardoor iemand zou wegzappen wordt die lijst steeds kleiner. Zo draaide het befaamde Z-100 op een gegeven moment met een database van 300 platen… Op gezette tijden werden er 10 titels uitgehaald en 10 titels toegevoegd, en dat was het. Maar als je werkt met zo’n beperkte, ’superveilige’ database en je hebt ook nog eens een heel strak format (want dat is lekker herkenbaar) is alle verassing er wel uitgeramd. En ook alle emotie. En dan wordt radio wel heel plat. Iedereen die ooit in de Verenigde staten radio heeft geluisterd weet wat ik bedoel. (lees verder…)

Eens even kijken. Dus we hebben inmiddels een gedegen advies gekregen van een adviseur die er verstand van heeft, dat advies zit in de vorm van een format in de computer, en een andere computer spuugt foutloos de betreffende platen, jingles, promos en commercials in de juiste volgorde uit. Wow… nooit geweten dat radiomaken zo makkelijk was. En zo makkelijk í­s het ook niet, dat radiomaken. Een computer heeft namelijk nooit last van ochtendhumeur, weet niet dat het regent of dat het misschien wel de eerste mooie zonnige dag van het jaar is. Een computer heeft ook geen gevoel bij een bepaalde plaat maar hanteert alleen de extra informatie die aan die plaat is gehangen, de zogenaamde metadata die gegevens bevat over de artiest en het liedje. Bijvoorbeeld de stijl van de muziek, het tempo van het liedje en of de uitstraling vrolijk of juist triest is. (lees verder…)

Radio Veronica heeft het in Nederland geïntroduceerd: horizontale programmering. Dat betekent dat je iedere dag op dezelfde tijd hetzelfde programma voor je kiezen krijgt. Veronica sloeg er in de jaren 70 de Hilversumse zenders flink mee om de oren en Rob Out heeft het principe tijdens de beroemde hoorzitting van 18 April 1973 aan de vaste kamercommissie voor omroepzaken uitgelegd. Die horizontale programmering, waardoor dj’s beroemd, programma’s bekend en het station herkenbaar werd, én natuurlijk ook de ‘voor elk wat wils’ platenkeuze, heeft toen de weg naar radio luisteren voor iedereen opengebroken. Door die eigen wijze van radio maken is het toenmalige Veronica naar mijn mening een deel van het Nederlandse volk geworden. Dus blijkbaar werkt dat goed, zo’n formule. Maar je kunt zo’n formule natuurlijk ook loslaten op ieder individueel uur en dan heb je ineens iets dat ’uurformat’ heet, een formule die beschrijft hoeveel platen van welk genre er in welke volgorde gedraaid dient te worden. (lees verder…)

Gisteren waren we weer in een stevige discussie verwikkeld over de programmapresenterende medemens, ook wel DJ genoemd. In onze radiotijd pakte ik m’n platenkoffer en haalde daaruit wat ik wilde draaien, en maakte vervolgens een stapeltje. Dit wel en dat niet. Ik keek naar de hoes, zag ook wat er op de b-kant stond en maakte een keuze tijdens het programma. Als de tijd rijp was en die nieuwe kneiter van de Miami Sound Machine lag naast me te wachten op uitzending dan bepaalde ik zelf wanneer ik ‘m de ether in schoof. En daar ging nou net onze discussie over. (lees verder…)

Gisteravond is voor de eerste keer de stroom van Radio Oude Stijl platgegaan. Althans, de stroom zelf was niet plat, maar de automatisering (duur woord voor gratis stukje software) zag het effe niet meer zitten. Komt in de beste families voor. Ik heb de boel een virtuele schop gegeven en het liep (natuurlijk) weer. Lekker makkelijk. Bijna ieder levend wezen met een herseninhoud groter dan een appel is tegenwoordig in staat een continustroom op internet te zetten. Tsja,dat nonstop was vroegah aanmerkelijk meer werk dan nu. Er zijn diverse oplossingen verzonnen om toch maar 24 uur per dag en 7 dagen per week uit te kunnen zenden. (lees verder…)

Zo zeg dat was me wat, had ik eindelijk die eerste stentor via via aangeschaft, kon meteen de hele buurt geen tv meer kijken. Ik had nog het geluk dat ik begon met een afgezaagd exemplaar, d.w.z. eentje zonder eindtrap. De oscillator en het trapje daarna hielpen toch al een half watt aan storing de ether in. Afregelen op de 106. nogwat en gaan met die banaan. Zodra je dan ook een stentor gebruikte met de eindtrap (MRF 237) dan wist je zeker dat nederland 1, 2 of beiden in de verre omtrek voorzien waren van onbedoelde bij-effecten, maar wel 5 wattjes de ether in! Dat gedeelte van de FM band boven de 104 Mhz was op dat moment nog niet verziekt door al die lokale omroepen met net iets teveel vermogen. (lees verder…)

jin·gle m [dzin’kel, zachte k] (-s) radio: herkenningsmelodie (soms met gesproken woord erbij) in een bepaald programma.
car·tridge m [kar’tridz] (-s) houder, cassette.

Jingles, bijna iedere (wannabee-) radiomaker heeft er wel í­ets mee. Sommigen (zoals Maarten) slaan een beetje door, maar meestal raken ze wel een gevoelige radiosnaar. Het station dat de jingle in Nederland introduceerde was de ‘Vrije Radio Omroep Nederland’ of V.R.O.N, beter bekend als radio Veronica. Overigens hebben zij het gebruik van jingles zelf niet verzonnen, maar gewoon gejat afgekeken van amerikaanse radiostations. Dat geldt overigens ook voor de jingles zelf, die ook nog wel eens van andere stations ehhh… ‘geleend’ werden (later daarover meer). Maar daar weet Maarten véééééél meer van. De reden dat ik hier mee kom zijn deze masjientjes:

Wow… Zoals in de voorgaande posting te lezen is ben ik heftig aan het ‘puinruimen’ en ergens op zolder vond ik deze klassiekers. Begin jaren 80 waren dit dè jinglemachines voor iedereen die de hele echte niet konden betalen, maar die het gekloot gepruts met nulstartcassettes een beetje zat was. De definitieve doodsteek voor de ‘cartridgeplayer’ was de komst van de MiniDisc van Sony. Wat een gemak! Dus nu, anno 2006, gaan ze samen met een oud strijkijzer, een kapotte printer en nog wat andere zooi eindelijk mee met het ‘grof vuil’. Maar toch een beetje met een knoop in mijn maag zeg ik voor het laatst: “bedankt voor de bewezen diensten!”